واجب فراموش شده

اعتدال

کلمات از هرگونه افراط و تفریط به دور باشد، مکروه را حرام جلوه ندهیم و معصیت بزرگ را گناه کوچک نشان ندهیم

سلامت

تذکر دهنده اگر چه از گناه و گنهکار ناراحت است اما نباید برای خنک کردن دل خود توهین کند و ناسزا گوید زیرا ما به دنبال اصلاح دیگران هستیم ونه خنک کردن دل خود .

عطوفت

کلمات مورد استفاده در امر و نهی دینی باید به مهربانی آراسته باشند استفاده از کلماتی نظیر برادرم، داداشم، دوست عزیز و امثال آنکه نماد عطوفت و نزدیکی با مخاطب است. امر و نهی کننده را به امر و نهی شونده نزدیک می سازند و این نزدیکی میزان پذیرش را بالاتر می بردند.

اصل بر این است که در ارشاد دیگران مهربان باشیم و بدی های آنها را با خوبی پاسخ دهیم اما گاهی غلظت و درشتی واجب می‌گردد. مثلا فردی که کلا بدون روسری آمده است یا فردی که در علن به ناموس مردم تکه میندازد یا دست درازی میکند و … .

جدیت

الفاظ تذکر باید جدی و به دور از هر گونه شوخی و تسامح باشد.

اکرام و احترام

احترام به گنهکار این است که با اخلاق اسلامی و رعایت حقوق دیگران و پرهیز از هر گونه بد رفتاری و بدگفتاری با او روبرو شویم.

خطا کاران در یک جایگاه منفی دینی و اجتماعی قرار دارند از این رو به نوع نگاه دیگران به خود حساسند و معمولا این ذهنیت برایشان پدید می آید که مبادا تذکر دهنده قصد توهین و تحقیر او را دارد اما با احترامی که به او می گذارد این ذهنیت منفی از میان می رود .

ادبیات امر به معروف باید محترمانه باشد به گونه ای که گنهکار این ویژگی را احساس نماید احساس شخصیت کرده ، مطمئن میشوند که قصد ئوهین و … نداریم و زمینه پذیرش در او تقویت گردد

گنهکاران از آن جهت که گنهکارند مورد مذمت هستند اما بخاطر موفقیت در تذکر خود به آنها احترام می گذاریم و نکته ی مهم اینست که منظور  ما احترام بدون افراط و تفریط به گنهکار است و احترام ما نباید به تواضع بیش از حد در برابر او منتهی شود و گرفتار مداهنه گردیم.

سلام کردن به گنهکار

به او سلام می کند سلام کلید ارتباط و گفتگوست و وقتی باسلام ارتباط برقرار گردید بخشی از ماموریت انجام گرفته و راه برای ادامه ی کار گشوده می گردد.

پرهیز از ذلت دین

به طور خواهش و تمنا و التماس نباشد، به طوری‌که گناه‌کار فکر کند در موضع حق قرار دارد و آمر و ناهی در موضع ضعف و باطل قرار دارد.